پنیر محلی طعم ملایمی دارد. آب آن کاملا گرفته شده اما فشرده اش نکرده اند و هنوز مقداری آب پنیر در آن وجود دارد. در تهیه این نوع پنیر، معمولا پس از عمل ترش کردن شیر، ماده جامد تشکیل شده را می شویند تا PH آن را کاهش دهند و به اصطلاح پنیری با طعم شیرین تهیه نمایند. این پنیر رنگی ندارد و هیچ روشی به منظور نگهداری طولانی مدت از آن به کار نمی برند. انواع مختلفی از پنیر محلی را با توجه به میزان چربی شیر به کار رفته در تهیه پنیر درست می کنند. برخی انواع آن را هم فشرده می کنند.

نکته: بهتر است از میان انواع پنیر، پنیر کم چرب را انتخاب کنیم و مصرف پنیرهای پرچرب و خامه ای به یک بار در هفته محدود شود. در ضمن مصرف پنیرهای باز و محلی به علت احتمال آلودگی های میکروبی توصیه نمی شود چرا که می تواند حامل میکروب های مسمومیت زای خطرناکی مثل: سالمونلا، برویلا و… باشد که ایجاد کننده حصبه، مسمومیت ناشی از لیستریا و تب مالت هستند.

پنیرهتی نرم تر به دلیل چربی که دارند ماندگاری کمتری دارند و به همین دلیل باید زودتر مصرف شوند اما پنیرهای سفت مقاوم تر هستند.